Ik heb het koud.
Kippevel staat op mijn armen, mijn benen.
Mijn hoofd voelt dof.
En vol.
Maar er komt niks uit.
Ik heb geen gevoelends.
Geen emoties.
Geen gedachten.
Want ik kan me alles aanpraten wat ik maar wil.
Zo voel ik me boos, blij, gelukkig, verdrietig, eenzaam.
Dus ben ik maar opgehouden met me voelen.
Dat maakt het misschien iets makkelijker.
Iets overzichtelijker.


Gister liep ik weg.
Ik kon niks beginnen thuis.
Alleen zitten.
Zelfs dat deed me pijn.
Dus liep ik weg.
Ik liep eens een andere weg dan die ik gewent was.
Ik liep mn weg die ik alleen s'nachts loop als iedereen slaapt.
Volgends mij liep ik om want het duurde zo lang.
Uit eindeljik kwam ik toch aan op de plek waar ik komen wou.

Daar zat ik dan.
Voor een half uur.
Denk ik in iedergeval.
Ik begon met zitten.
Emotieloos en met pijn.
Langzaam begon het verhaal los te komen.
Ik vertelde alles waar ik mee zit.
Geloof ik.
Misschien was het niet alles.
Maar het scheelde wel.
Langzaam liepen de emoties die er toch wel waren over mijn wangen.
Ze liepen weg.
Juist toen ik ze net gevonden had verlieten ze me weer via een nat spoor.
In iedergeval.
Een gedeelte liep weg.
De rest sloot zich weer op.
Ergents op een plekje waar ik niet bij kan.
Of misschien niet bij wil.

Uiteindelijk zaten er zoveel vliegen op me dat ik weg liep.
De pijn kwam terug tijdens het lopen.
En ik had geen idee wat ik moest doen eenmaal thuis gekomen.

Nu zit ik er nog.
Thuis.
Ik wil weer weg.
Misschien loop ik zo weer weg.
Maar dan weer via de weg die ik altijd neem.
Op zoek naar die gevoelends.
Om te toch nog een beetje mens te voelen.