Hea mensen!
Ik ben heel eventjes terug uit het geweldige Friesland.
Kben alleen egt te moe van Zeilkamp!
Voorbeeld:
Ik typte als username mariskaneel in ipv mariskabeekman.
Hoe sneu is dat!
En egt, tis geen gelul :p

Goed, morge 8h vertrek ik naar het zonnige Frankrijk!
Althans.
Dat hoop ik :)
Die zon dan, dat vertrekken doen we vast wel.

Even een kort samenvatting van het beste zeilkamp ooit:
20 deelnemers, 5 leiding. 5 polyvalkjes. 4 blauwe tenten en een grote.
Regen, zon, wind, regenboog, nat, warm, verbrand, half onderkoelt.
Fok aan, halstali, achtersteven, klauwval, landvast, stootwillen buiten boord!
Duckey, Ameli op piano, Pancakes, Knakwostenlied, Mannelied.
(Kijk ze staan, al die mannen zo geweldig. Knap en stoer, sexy man'lijk maar ook lief. Zo perfect, soms wordt het allemaal eventjes te veel. En bij hen zijn is dan alles wat ik wil.) ENZ.
Massages, ontbijd op bed, kuuroort, opblaasbadje, badeendjes, konijneneiland, bier, manlijke paaldansers, heel veel vreten, niet slapen, hakken, jumpen, zingen, schreeuwen, krekelen.

Kaboem Cing!
It was great!

Liefs voor het thuisfront.
Ik heb mn wangen verbrand.

Mariska,

De Nerflanders
De nerflanders waren kleine mensen van hout. Alle houten mensen waren gemaakt door Eli, een houtsnijder. Eli's werkplaats lag boven op een heuvel, zodat hij het hele dorp goed kon zien. Elke Nerflander zag er anders uit. De een had een grote neus, de ander grote ogen. De een was lang, de ander kort. De een droeg een hoed, de ander een jas. Maar ze waren allemaal gemaakt door dezelfde houtsnijder en ze woonden allemaal in hetzelfde dorp.

De Nerflanders deden elke dag hetzelfde; ze gaven elkaar stickers.
Elke Nerflander had twee dozen met stickers, één met gouden sterren en één met grijze stippen. Waar je ook keek, in alle straten en steegjes, overal waren de mensen bezig bij elkaar sterren of stippen op te plakken. De Nerflanders die er mooi uitzagen, met glad hout en glanzende verf, kregen altijd sterren. Maar de Nerflanders van wie het hout ruw was of de verf afgebladderd, kregen stippen. De Nerflanders die iets heel goed konden, kregen ook sterren. Sommigen konden zware voorwerpen boven hun hoofd tillen of over een hoge stapel dozen springen. Anderen kenden moeilijke woorden of zongen heel mooi. Van iedereen kregen zij sterren. Sommige Nerflanders waren bedekt met sterren! En elke keer dat zij er een ster bijkregen, voelden ze zich heel gelukkig en wilden ze snel iets doen om nog een ster te verdienen. Maar er waren ook Nerflanders die weinig bijzonders konden. Zij kregen stippen.
Wout bijvoorbeeld. Steeds als hij probeerde net zo hoog te springen als de anderen, viel hij. En als hij viel, kwamen de andere mensen naar hem toe om hem stippen te geven. Soms gebeurde het bij zo'n valpartij dat zijn hout werd beschadigd. Dan gaven de mensen hem nog meer stippen. En als Wout probeerde uit te leggen waarom hij was gevallen, zei hij per ongeluk iets geks, waardoor de Nerflanders hem nog meer stippen gaven!
Na een poosje hadden de mensen zoveel stippen op hem geplakt, dat hij niet meer naar buiten durfde. Hij was bang dat hij weer iets doms zou doen, zoals zijn hoed vergeten of in het water vallen. Dan zouden de mensen hem nog veel meer stippen geven. Omdat Wout nu zoveel grijze stippen had, kwamen de mensen soms zomaar naar hem toe om hem een stip te geven, zonder dat hij iets verkeerds had gedaan! "Hij verdient het om zoveel grijze stippen te krijgen", zeiden de mensen tegen elkaar. "Hij is geen goede houten jongen".
Het duurde niet lang of Wout ging dit zelf ook geloven. Ik ben geen goede Nerflander dacht hij.
De weinige keren dat hij naar buiten ging trok hij op met andere Nerflanders die ook veel grijze stippen hadden. Bij hen voelde hij zich iets beter.

Lucia
Op een dag ontmoette hij een Nerflander die anders was dan alle mensen die hij ooit had ontmoet. Zij was van puur hout, zonder sterren of stippen. Zij heette Lucia. De mensen probeerden haar wel stickers te gevan, maar de stickers bleven gewoon niet plakken. Sommige mensen hadden bewondering voor Lucia omdat zij helemaal geen stippen had, dus wilden ze haar een ster geven. Maar de sterren vielen zomaar van haar af. Anderen keken op haar neer omdat ze helemaal geen sterren had, dus wilden ze haar een stip geven. Maar de stippen bleven ook niet plakken.
Ik zou zo graag net als Lucia willen zijn, dacht Wout. Ik wil niet dat andere mensen stickers op mij plakken. Daarom vroeg hij aan de Nerflander zonder stickers hoe zij ervoor zorgde dat de stickers niet plakten. "Eigenlijk is het heel makkelijk", zei Lucia. "Ik ga elke dag naar Eli. "
"Eli?" "Ja, Eli de housnijder. Elke dag ben ik bij hem in de werkplaats". "Waarom?" "Dat kun je beter zelf ontdekken. Loop de heuvel maar op. Hij is in zijn werkplaats." Toen draaide Lucia zich om en huppelde weg. "Zou hij wel willen dat ik kom?" reip Wout haar na. Maar Lucia hoorde hem al niet meer. Dus ging Wout maar naar huis. Hij zat voor het raam en keek naar de houten mensen die druk bezig waren elkaar sterren en stippen te geven. "Het is niet eerlijk", mopperde hij. Wout besloot naar Eli te gaan.

De Houtsnijder
Wout Volgde het smalle paadje naar boven, de heuvel op en hij stapte de enorme werkplaats binnen. Verbaasd keek Wout om zich heen. Wat was alles groot! De kruk was net zo groot als hijzelf. Hij moest op z'n tenen gaan staan om op de werkbank te kunnen kijken. Er lag een hamer die net zo lang was als zijn hele arm. Wout slikte. Ik ga hier snel weer weg! dacht hij en draaide zich om. Toen hoorde hij zijn naam. "Wout?" De stem klonk diep en sterk. Wout bleef staan. "Wout! Wat fijn dat je bent gekomen. Kom eens dichterbij, dan kan ik je goed zien" Wout draaide zich langzaam om en keek naar de houtsnijder. "Weet u wie ik ben?" vroeg de kleine Nerflander verbaasd. "Natuurlijk weet ik wie je bent. Ik heb je zelf gemaakt"

Eli kwam van zijn stoel af, tilde Wout op en zette hem op zijn werkbank. "Hmm", mompelde de maker toen hij alle grijze stippen zag. "Ik zie dat de mensen jou geen goede Nerflander vinden." "Het spijt me Eli. ik heb echt mijn best gedaan om net zo goed als de andere Nerflanders te zijn." "Oh dat hoef je tegen mij niet te zeggen zoon. Het geeft niets. Ik trek me niets aan van wat andere mensen denken." "Oh nee?" vroeg Wout vebaasd. "Nee, en eigenlijk zou jij het ook niet erg moeten vinden. Zij delen sterren en stippen uit, maar alle Nerflanders zijn net als jij. Het gaat erom wat ik van je vind. En ik vind jou heel bijzonder." Wout moest lachen. "Ik bijzonder? Waarom? Ik kan niet hard lopen. Ik kan niet hoog springen. Mijn verf is afgebladderd. Waarom vind u mij bijzonder?" Eli keek hem aan, legde zijn handen op de kleine houten schouders en zei met nadruk; "Omdat je bij mij hoort. Daarom vind ik jou zo bijzonder. Ik houd van jou." Wout had nog nooit meegmaakt dat iemand zo naar hem keek. En dit was niet zomaar iemand, nee dit was zijn maker. Hij wist niet wat hij zeggen moest. "Elke dag hoopte ik dat je bij me zou komen" vertelde Eli. "Ik ben gekomen omdat ik iemand heb ontmoet die niet was beplakt met sterren of stippen", legde Wout uit. "Ik weet het. Ze heeft me over jou verteld." "Hoe komt het dat de stickers bij haar niet blijven plaken?" De maker sprak rustig. "Omdat zij heeft besloten dat wat ik van haar vind belangrijker is dan wat de mensen van haar vinden. De stickers blijven alleen plakken als je dat zelf wilt." "O ja?" "De stickers plakken allen als je ze belangrijk vindt. Hoe meer je op mijn liefde vertrouwt, hoe minder belangrijk je de stickers van andere mensen vindt." "Ik weet niet zeker of ik helemaal begrijp wat u zegt." Eli glimlachte. "Wacht maar, je zult het wel gaan begrijpen. Je hebt nu heel veel stickers. Kom elke dag maar bij me, zodat ik je kan laten merken hoeveel ik van je houd." Eli tilde Wout van de werkbank af en zette hem op de grond. "Vergeet het niet", zei Eli toen de Nerflander de deur uit liep, "jij bent bijzonder omdat ik je heb gemaakt. En ik maak geen fouten."

Toen Wout de werkplaats uitliep, dacht hij: volgens mij meent Eli het echt.
En terwijl hij dat dacht, viel er een grijze stip op de grond...











Dit verhaal is misschien fijn voor de mensen die het gevoel hebben steeds maar stippen opgedrukt te krijgen. Maar eigelijk heb ik dit verhaal vooral geplaatst voor de andere mensen. De mensen die leven voor de sterren..

Gewoon leuk als je je verveeld deze vakantie,
Dan maak je zo'n filmpje!!
Succes ermee. :)

Woeeshh!


"En daar gaat ze weer hoor mensen!
SuperMari-ska is op weg naar een nieuw avontuur.
Laten we eens kijken wat ze de laatste tijd allemaal beleefd heeft.."

Aanschouw hier mijn lieve opa! Hij vierde afgelopen zaterdag zijn 80e verjaardag! Woooohw. Ja goed van hem hea. Hij wordt al oud! Versiert met hele mooie slingers zoals je wel ziet, hebben we deze dag geviert ergens bij Hoekelum. Het was super super gezellig! Met neefjes gekletst, met nichtjes gedanst, met mini-neefjes gespeeld.

Zie hier mijn op 1 na ministe neefje.


Wat een schatje hea!
Het is die kleine, want die anders is mijn
minder-mini ome Ed.
Hij is nameljik nogal groot dus.












----------------------------------------------------------------------


Goed. Toen ben ik bijvoorbeeld maandag naar de kapper geweest!

Ik wist niet zo goed wat ik ermee wou.
Eigeljik wou ik het achter kort, en voor lang.
Maar dat mocht niet van de kapster.
We hebben gevochten, geschreeuwd, gegilt.
Maar niets hielp.
Ze bleef bij haar besluit dat het niet kon.
Dus dan maar een ander kapsel.
Ze wist nog wel iets leuks met asymmetrie.
(Jaa dat kennen we al)
En met een driehoek....
Hummm.
Ik snapte er niks van, en liet haar maar haar gang gaan.

Resultaat: Half mezelf, half mijn moeders kapsel dus. Tjaaa.
Foto:


Ja duideljik hea...
Zucht sorry folks.
Maar het is zo lastig om goed op de foto te krijgen!
Vielleicht moet je gewoon langs komen.
Tussen 9:30 en 23:00 rusten mariska en haar haar.
Dus het beste kan je langs komen tussen 0:30 en 3:00.
Cadeautjes zijn altijd welkom.
Hoewel we wel allergies zijn voor verse Annanas.
En voor Kiwi's.
Ookal ruikt haar daar soms naar.
Ofzo..... Oke!



-------------------------------------------------------------------------



Lange post hea?
Sorry folks.
Het spijt me, over and over again.

Gister oppassen bij Malie-kids!
Och wat prachtig was dat.
De meisjes lagen al in bed.
Tog maar even hoi zeggen.
De oudste begon meteen te huilen.
Oeps!
Zo eng ben ik tog niet?
Maar na even gepraat te hebben met die enge oppas,


en je ouders er veilig naast was alles oke.
Whaha ze kon niet meer ophouden met praten!
Met moeite heb ik haar weer in haar bedje gekregen :)

En het jongste kind?
Oh, die draaide zich om, mompelde wat en ging weer lekker slapen :)
En die avond heb ik gebruikt om eens 175 blz te lezen!
Woohw goed van mij hea?
Vakantie = tijd om eiglejik weer eens een boek te lezen!
Als je schoolboeken niet meeteld..


En toen ik thuis kwam kon ik eiglejik niet stoppen met lezen.
Uiteindlejik om 1 uur naar bed gegaan.
En het boek?
Dat is nog niet eens uit!
Fijn, lekker doorlezen vandaag :)








---------------------------------------------------------------



Attentie:

Dit is misschien wel mijn laaste post in lange lange tijd.
Ik vertrek nameljik zaterdag naar Akkrum.
Daar ga ik fijn een weekje zeilen met Crossroads.
En daarna vertrek ik meteen voor 2 weken naar Frankrijk.
Dus:
Kaartjes kan je sturen naar Vondelingpark 87. 6716EM EDE.
En bellen kan niet. SMS wel.
Maar niet me gaan stalken met SMSjes hoeveel je me wel niet mist.
Want dat gaat mij weer geld kosten.
Behalfe als je dat de 1ste week doet...

Goed.
See you the 4th of August!
Dan ben ik weer fijn terug in dit koude JoggemLandje.
Kom allemaal maar langs dan ofzo.
Das wel gezellig.
Bladieblaablaa.











Liefs!
Mari-ska

Er was een jongetje.
En hij zei, met een trots gezichtje, tegen mij:
Ik heb de hele berg afgerent!

Prachtig zoiets.
Dat een kind zo trots kan zijn op iets wat hij gedaan heeft.
Zo trots dat iedereen het mag weten.
En hij vergelijkt zich ook niet met andere mensen om zich heen.
Hij kan gewoon trots zijn op zijn prestatie van dat moment.

Waarom zijn we niet gewoon als kinderen,
En waarom moeten we ons telkens maar weer vergelijken met andere mensen om ons heen?
Waarom zijn we niet gewoon trots op ons zelf.
Want ik vind dat we dat verdienen.
Een keertje trots zijn op ons zelf.

Ja eindelijk!
De toetsweek is voorbij.
Nu nog de laaste lootjes.
En het is niet eens sinterklaas!

Morgen naar school voor CKV3.
Dinsdag cijfer.. (Aaaahw!)
En dan woensdag herkansingen.

Dat was het!
Okee okee,
Nog boeken inleveren,
En rapport ophalen.
Maar wat is dat nou.



Ik voel me ietswat vreemd nu.
Ik zit op mijn kamer,
Het is stil,
Ik hoor mezelf typen, en ja dat maakt tog egt heus veel geluid.
Verder hoor ik in de verte een vliegtuig vliegen.
En vogeltjes piepen.
Ze fluiten niet, ze piepen.

Ik zie blaadjes buiten.
Groene, paarse, donkerdere groene.
Ze bewegen.
Ik wou dat ik kon bewegen als die blaadjes.
Gewoon je overgeven aan de wind.

Ik voel me gevangen in mezelf.
In mijn gedachten.
Ik weet dat je zelf bepaald hoe je je voelt.
Maar mijn gedachten werken niet mee.
Ze willen niet ophouden.
Ze wervelen me maar rond en rond.
En ik kom gewoon niet bij het middelpunt uit.
Want steeds als ik erheen wil dan komt er weer zo'n gedachte.
Bleahw.
Ik haat deze gevoelends.

Opeens wordt het donkerder.
Een wolk voor de zon.
Mijn vader zit in Oostenrijk, in de bergen.
Mijn moeder is naar de picknick van de kerk.
En jeroen is boven.
Zoals altijd.

Soms mis je gewoon je ouders.
Hoe stom je ze af en toe ook kunt vinden.
En hoe slecht ze je kunne begrijpen.
Nu mis ik ze egt.
Ik wil gewoon even bij mijn moeder zitten.
Kopje thee drinken, praten over niks.
Maar goed.
Ik ben hier dus alleen.

Raar is het leven soms.
En zo onduidelijk.
Waar zit de kern?