Misschien een beetje zoetsappig..
Oke heel erg zoetsappig. Whaha.

Maar toch, weetje wat ik vind?
Ik vind dat we inderdaad in onszelf moeten geloven.
Je kunt alles bereiken in je leven!
Als je er maar in geloofd, en er helemaal voor gaat.
Amen.

Dus;
Succes ermee. Zet hem op!
Ga er voor :)

Het Begin;

Eens op een dag, lang geleden, was er een klein meisje dat Grietje heette.,Vroeger was Grietje namelijk een heel erg hippe en creatieve naam. Dus Grietje was erg blij. Omdat ze zo'n hippe naam had dus ja. Haar broertje heette Hans. Niet lullig bedoelt voor de andere Hansen. Maar deze Hans was een beetje. uuhw. Dom.

Nu hebben we dus een blij Grietje. En een domme Hans. Maar 2 hoofdpersonen is niet genoeg voor een verhaal. Even kijken. Het speelde zich af in de achtertuin...Ze huppelden samen door de achtertuin van hun Oma de boze ToverHeks. Omdat Hans niet zo goed na kon denken, en Grietje erg blij was, huppelden ze rondjes rond de grote kersenboom. Handig voor Hans, want rondjes kende hij -nog- wel. En fijn voor Grietje. Kon die zich ook weer eens uitleven.

Dus, 2 hoofdpersonen. Een plaats waar het zich afspeeld. De tijd: het was 12;43, net na het middageten wat had bestaan uit Slagroomtaartjes. En dan nog. Een avontuur natuurlijk! Goed dan beginnen we daar nu mee.

Hans en Grietje huppenden fijn rondje na rondje om de kersenboom. Hans keek naar de grond. Anders werd bij misselijk. En Grietje keek naar de boom. Opzoek naar mooie kersen die ze dan fijn aan oma kon geven. Ofzo. Maakt ook niet uit wat ze met de kersen wou doen. Opeens zag Grietje iets vreemds. Was het een kers? Nee want kersen zijn niet vreemd. Was het dan een vuurvlieg? Nee want vuurvliegjes die zijn veel kleiner dan dat wat Grietje zag. Was het dan een... **Plof..** Grietje viel languit over Hans heen. Want Hans was zo dom om te vergeten hoe een rondje ging. Dus was hij blijven staan om na te denken. Wat niet zo goed ging..

Goed. Hans en Grietje op de Grond. En een raar ding in de kersenboom. Het daalde langzaam naar beneden en dat zag Grietje. Ze tikte Hans op zijn hoofd. **TokTok** Jup. What's up?Nouwja goed. Hans kijkt in de boom en denkt dat het iets een lelijk uitgevallen vleermuis is. Wat nog goed gedacht is van hem ook. Aangezien Hans meestal vergeet wat het verschil is tussen een vleermuis en een olifant. Maar nee, wonder boven wonder. Het was geen vleermuis. Ook geen lelijke.Het was Tinkebel. Wat deed Tinkebel ooit bij de lelijke oude Oma van Hans en Grietje in de achtertuin? Maar tinkebel is erg cewl. Aangezien ze kan vliegen!

Goed Tinkebel kan vliegen. En daarom vloog ze maar zo snel als hij kleine vleugeltjes haar dragen konden,Vloog ze zo naar een ander verhaal. Dat van Peter Pan namelijk. Nouwjaa omdat het ding weg was. En Hans weer wist hoe je een rondje maakte. En Grietje nogsteeds erg blij was met haar hippe naam; Gingen ze weer verder met rondjes huppelen.

The End.

Aaahw! What on earth was dat? Ik werd woest uit mijn slaap gerukt door een of ander gestoord rumba muziekje. Serieus. Wat voor een grap is dit? Op donderdagen hoor ik uit te kunnen slapen. Door mijn wimperharen kon ik zien dat het nog half donker was in mijn kamer en dus vermoedelijk ook buiten aangezien ik geen gordijnen heb.. Hoe laat moest het ooit zijn? Ik greep in het wilde weg om me heen op zoek naar mijn mobiel. Hebbes, hij lag onder mijn kussen. Wacht. Wat is dit? Dit was mijn mobiel helemaal niet.. Mijn mobiel is zwart en nieuw. Niet zilverkleurig en lomp. Wat deed deze mobiel die om dit belachelijke tijdstip afging in mijn bed? Met mijn hoofd nog steeds onder de deken zag ik dat het 7:00 was. Bleahw. Degene die hier voor verantwoordelijk was ging hier voor boeten. Ik wou mijn bed uit stappen, met mijn hoofd nog steeds onder de deken. Maar de deken bleek belachelijk groot te zijn. En uit mijn bed stappen lukte ook niet aangezien het bed ook belachelijk groot was. Ik schoof langzaam naar de rand met het gigantische dekbed op mijn hoofd. Dit klopte voor geen meter. Gister was ik gewoon in mijn eigen bed in slaap gevallen. Ik had op de computer gezeten tot 1:45, en toen was ik moe en al half slapend in mijn bed gedoken, lekker onder de dekens. Maar waar ik me nu bevond. Wat deed ik in Mariska’s slaapkamer?

Ik keek om me heen. Geen Mariska te bekennen. Brrr het was koud. Met het gigantische dekbed omgeslagen stapte ik het bed uit. Wat moest ik doen? Mijn mobiel was weg. En daar zat ik dan. Niet op mijn eigen kamer. Om belachelijk 7 uur s’ochtends op een donderdag! In de kamer van Mariska. Zucht. Langzaam schuifelde ik voetje voor voetje richting de deur. Wat een eind. Gestoord. Ik was in de war, en ik was het zat. Wat was dit voor een grap! Ik wil Mariska spreken. Gestoord. Dat is het. Ik wil naar huis. In mijn eigen bed liggen en slapen. Droomde ik misschien? Ik kneep mezelf eens in mijn wang. Au. Nee ik sliep niet. Ik kneep nog eens in mijn wang. En nog eens. Wat was dit!? Waarom was mijn wang zo anders dan altijd? Ik voelde verder over mijn gezicht. De schrik sloeg me om mijn hart. Lang haar? Langzaam liet ik het dekbed vallen. Ik durfde niet omlaag te kijken. Ik richtte mijn hoofd omlaag terwijl ik mijn ogen stijf dicht hield. Mijn hart bonkte als een bezetene in mijn keel! Nee dit was toch te gek voor woorden. Langzaam opende ik 1 oog. Ik zag iets roods. Ik opende hem iets verder.

Klop klop. Er werd op de deur geklopt. Klop klop. Nogmaals. En dit maal iets harder. Mariska? Snel richtte ik mijn hoofd op. Wat moest ik doen? Mariska, kan ik binnen komen? Ik heb hier de schone was voor je. Nee sorry. Uuhw. Ik ben me net aan het omkleden. Mijn stem klonk hoog en vrouwlijk. Voor me zag ik opeens Mariska staan. Maar ze was er niet egt. Dit was een spiegel. Help. Mijn vermoeden was werkelijkheid geworden. Ik zat opgesloten in Mariska’s lichaam!

Wat te doen als:

Je braaf naar school bent gegaan.

Alleen naar huis gaat omdat iedereen nog les heeft of iets anders.
Je thuis gekomen al 3 stuks fruit op hebt.
En ook nog eens 2 ijsjes.
Een hele zak kersenbonbons hebt verslonden.
Je 10 nummers gedownload hebt.
Je je schilderij af gemaakt hebt.
Je ook nog eens tempo team mailt.
Je 2 pizza's gekocht hebt.

Je 2x de helft daarvan op hebt.

Als je je haar nat maakt en het meteen daarna weer droog fohnt.
(En je er 5x over doet om fohnt btje normaal op te schrijven)
Je op msn allemaal mensen hebt verveeld.
Je de radio veel te hard hebt gezet.
Je uit al je ramen hebt gehangen.
Je goudvissen eten geeft, daarna water geeft, en daarna weer eten.
Je je planten dan ook maar water geeft.
Je 2x andere kleren aangetrokken hebt.
Je jezelf voor 3 mintuen heel zielug vind, en daarna is dat wel weer klaar.

En je 2 glazen blokken als lampen hebt?

Nou dan ga je jezelf maar weer eens vastleggen op de gevoelige digitale plaat!
Resultaat?

Okeee dat was het dan maar weer.
Ik heb er veel meer maar uploaden duurt veel te lang.

Als je ook eens wilt komen gek doen hier ben je altijd welkom.

Ruimte zat. Whaha.

Liefs! En vertgeet niet:
Vote for me!

Mari-Ska

Het 60e bericht al weer. Wouw dat gaat snel!
Goed. Sorry deze blog is heeeel onbegrijpelijk.
Maak er van wat je zelf wilt.
Ik ben benieuwd wat je erin ziet.
Oh, het is trouwens een gesprek.
Lastig om te zien wie wie is.
Maar goed. veel Succes!


Goedendag. Goedendag. Zegt u het eens.Goed. Nou uhm kijk. Jaaa.. Eigelijk wil ik een andere. Een andere? U bedoelt dat deze niet aan uw eisen voldoet? Ja uhw. Nee. Ik bedoel nee. Hij is me te wazig snapt u wel? Te wazig. Aha. Mag ik hem misschien even zien? Ja natuurlijk. Als u hem voorzichtig vasthoud.. Natuurlijk mevrouw. Natuurlijk dat is mijn baan. (…) wouw. Dit is wel een zeer bijzondere mevrouw. U mag van geluk spreken!Ja bijzonder ja. Dat had ik ook al gemerkt. Maar ik wil geen bijzondere. Ik heb liever gewoon een leuke gezellige waar ik blij van word. Waar u blij van wordt.. Ooh sorry. Niet dat ik niet blij word van deze. Maar hij is me zo ingewikkeld. Ja dat hoort erbij mevrouw. Ingewikkeld. Zeer ingewikkeld. Maar weinige kunnen er goed mee om gaan. Hij ziet er nog goed uit. Op wat krasjes na. Maar de meeste breuken heeft u weten te dichten. Ja ik doe mijn best. Eigenlijk ben ik het grootste moment van de dag bezig met onderzoeken waar de krassen zitten, waarom ze daar zitten en hoe ik ze weer weg krijg. U heeft er echt een hart voor hoor ik al. Waarom wilt u van hem af als ik vragen mag? Nou ziet u. Ik snap hem niet meer. De personages doen niet wat ik wil dat ze doen. Nou ja niet alle personages. Enkele. En ik zou toch liever zien dat hij simpel maar doeltreffend was. Bij deze heb ik zo veel geduld nodig. U heeft niet zo veel geduld mevrouw? Nee meneer. Ik ben heel slecht in geduld hebben. Maar mevrouw dan is deze toch een uitgesloten kans voor u! Perfect om geduld te leren hebben. Juist ja. Maar ik wil geen geduld. Ik wil dat alles gebeurt zoals ik dat wil. Goed. Misschien kunt u een lijstje maken van punten die u graag nu gedaan wilt zien worden? Dan zullen we die meteen doorvoeren hier in de computer. Dan zet ik deze even hier neer. Ja zegt u het maar. Uuhww. Eigenlijk heb ik maar één punt. Eén punt en dat zal u weer helemaal tevreden maken? Ja. Kijk, ik heb er een foto van. Ziet u? Aha ik zie het al. U weet het zeker? Ja meneer. Ik weet het zeker. Goed dan. Houd je vast. Daar ga je.





[Mariska]

Ik heb het koud.
Kippevel staat op mijn armen, mijn benen.
Mijn hoofd voelt dof.
En vol.
Maar er komt niks uit.
Ik heb geen gevoelends.
Geen emoties.
Geen gedachten.
Want ik kan me alles aanpraten wat ik maar wil.
Zo voel ik me boos, blij, gelukkig, verdrietig, eenzaam.
Dus ben ik maar opgehouden met me voelen.
Dat maakt het misschien iets makkelijker.
Iets overzichtelijker.


Gister liep ik weg.
Ik kon niks beginnen thuis.
Alleen zitten.
Zelfs dat deed me pijn.
Dus liep ik weg.
Ik liep eens een andere weg dan die ik gewent was.
Ik liep mn weg die ik alleen s'nachts loop als iedereen slaapt.
Volgends mij liep ik om want het duurde zo lang.
Uit eindeljik kwam ik toch aan op de plek waar ik komen wou.

Daar zat ik dan.
Voor een half uur.
Denk ik in iedergeval.
Ik begon met zitten.
Emotieloos en met pijn.
Langzaam begon het verhaal los te komen.
Ik vertelde alles waar ik mee zit.
Geloof ik.
Misschien was het niet alles.
Maar het scheelde wel.
Langzaam liepen de emoties die er toch wel waren over mijn wangen.
Ze liepen weg.
Juist toen ik ze net gevonden had verlieten ze me weer via een nat spoor.
In iedergeval.
Een gedeelte liep weg.
De rest sloot zich weer op.
Ergents op een plekje waar ik niet bij kan.
Of misschien niet bij wil.

Uiteindelijk zaten er zoveel vliegen op me dat ik weg liep.
De pijn kwam terug tijdens het lopen.
En ik had geen idee wat ik moest doen eenmaal thuis gekomen.

Nu zit ik er nog.
Thuis.
Ik wil weer weg.
Misschien loop ik zo weer weg.
Maar dan weer via de weg die ik altijd neem.
Op zoek naar die gevoelends.
Om te toch nog een beetje mens te voelen.

Lief Dagboek. 04/09/07

Hysterisch gegil (van dat oosterse gezang), en het geluid van trommels en kletterende tamboerijnen galmde door mijn kamer. De stereotoren stond nog niet eens op een kwart van het geluidsvolume. De radio deed het nog niet, dus was ik aangewezen op de cd’s die ik had. Geen probleem voor mij, want cd’s had ik wel. Een paar leuke die ik luisterde overigens.. De rest was oude shit van mijn zielige leventje dat ik vroeger leidde. Maar goed. Van deze muziek kreeg ik zit om te gaan dansen. Rare bewegingen te maken, mijn lichaam rollend op de muziek. Alsof je surft op de geluidsgolven. Maar ik zit nog steeds hier op mijn stoel voor mijn bureau. Eerst moet mijn verhaal af. Eerst af. Dan dansen.

Even rust. Het nummer is afgelopen. Een vrouwenstem, en ze galmde alsof ze in een kloostergang zat. In ieder geval. Dat zie ik er dan weer bij. Eigenlijk klinkt het meer als een gigantische kerk. Een kathedraal of zo. Heerlijk muziek. Hoe het je in een extase kan brengen. Naar hogere sferen. Oh my.. Wat was dit nu weer. Country muziek. Bleah nee daar was ik niet voor in de stemming. Bah. Hoe dat je weer terug op aarde kan plaasten. Bam. Daar lag je dan. Als op een grote, droge woestijnvlakte. De warmte suist er in je oren. Je kunt het bijna proeven, bijna ruiken. Warm. Leeg. Het stof plakt aan je huid. Het maakt je handen droog en pijnlijk. Maar goed. Daar kwam ik dus net even terecht. Gelukkig wou een of ander snaarinstrument me bij het volgende nummer weer oppikken. Woesj. Daar vloog ik, door de ruimte, langs de sterren, nevels, Mars en Jupiter. Mooie planeet is dat eigenlijk.

Weetje wat zo raar is. Hoe je kunt twijfelen aan je eigen gevoelens. Waarom kan je niet gewoon iets voelen en aannemen dat het zo is? Ik denk dat al je gedachten en verwachtingen in je hersenen voor storingen zorgen. En daardoor kan je niet meer zo goed je gevoelens plaatsen. Meditatie kan wel helpen daartegen. Echt waar. Gewoon ergens gaan zitten. Niet denken. Gewoon zitten. Let op je ademhaling totdat deze rustig is. En dan gewoon voelen hoe je zit. Tot opeens alle oplossingen voor al je problemen langs komen zeilen. Handig is dat hoor. Vooral als je pen en papier mee neemt. Dan schrijf je gewoon alle oplossingen op. Voor mij is een fijne plek bij de geluidswal. Alle auto’s ruisen langs. Een monotoon geluid. En bijna geen mensen komen er langs. Je hebt er overzicht. En gras. Ik houd van gras. Het is groen en klein. Maar toch groot omdat het met zo veel is. Alleen prikt het. En houden mieren er ook van. Ik houd niet van mieren. Ze kruipen dan op een gegeven moment over je buik. En over je benen. Brrr.

Gekke beesten mieren. Ik wou ze vroeger als huisdier. Om ze in een smalle, glazen bak met aarde te zetten. En als ze dan een ‘hol’ bouwen, dan kan je alle gangen bekijken. Maar ik houd niet van mieren. Dus jammer, dan maar goudvissen. En een kat. Punt uit.