Het leuke aan een plekje midden op je blog is dat niemand het leest.
Misschien een paar mensen. Maar datgeeft niet.
Echte fans mogen dingen lezen ;)




Misschien waren het minuten. Misschien ook maar seconden. Ik had geen besef van tijd meer. De adem perste zich door mijn keel naar buiten. Buiten adem was ik zonder iets gedaan te hebben. Mijn hart bonkte alsof zijn leven ervan afhing. Of haar leven. Ik weet niet of mijn hart een hij of een zij is. Ik had het idee dat ik verdronk. Maar het was niet negatief. Nee. Wouw. Dit was het “knikkende knieën moment”. Het “de kikker verandert in een prins moment”. En ga zo maar verder. Het was alsof ik voor het eerst gekust werd. Wouw, ik wou dat ik dit vaker deed. Ik wou dat je me vaker kuste. Och wat houd ik toch veel van je. Je bent een lopend wonder. Dat jij bestaat. Ik wou dat ik jou was. Ik geloof dat ik verliefd ben. Zucht.

"Even later."

Ik haat je. Getver dat jij bestaat. Ik wou dat je er niet was. Dat ik je niet kende. Of dat iedereen je haatte. Wat ben je arrogant. Wat ben je een asociale lul. Ik haat je. Ik wou dat ik je niet kende. Ik haat verliefd zijn. Getver.