Ik lag op mijn bed.
De muziek stond aan, vrij hard.
En ik probeerde me er op te concentreren.
Om op te gaan in de muziek.
Even vergeten.
Maar het lukte me niet.
Een gedrang van binnen, een onrustig gevoel.
Alsof er iets uit moest.
Ik voelde me te groot om in mijn eigen lichaam te passen.
Ik zocht afleiding.
Om niet na te denken.
Ik wou mensen om me heen.
Mensen om mee te praten.
Om me fijn bij te voelen.
Om me te vermaken en niet te hoeven denken aan de chaos daar binnen.

Ik liep, gewoon waar mijn voeten me heen brachten.
Soms in rondjes.
En soms opeens weer rechtsomkeer.
Het ene moment stroomden de tranen over mijn wangen.
En dan opeens moest ik weer laggen om iemand die ik zag.
De onrust nam niet af.
Ik voelde me te warm van binnen voor de kou van buiten.
Te weinig trek voor al dat voedsel dat ik zag.
Ik wou gewoon vrij zijn.

Vrij van eenzaamheid.
Vrij van lusten.
Vrij van honger en van dorst.
Vrij van pijn en verdriet.
Vrij van de leegte.

Ik ben bang voor de toekomst.
Maar ik wil niet leven in het nu.
Soms vlucht ik in het verleden.
Soms in de fantasie.
En soms in een droom.
Of in mijn eigen tranen.
Of ik vlucht, in een slechte gewoonte.
Om me daarna nog slechter te voelen.

Ik zocht de uitweg.
Maar ik geef het op.
Brent U me maar naar de uitweg.
Maar vlug.
Alstublieft.
Vlug.