Dit verhaal gaat over een jongen.
Het gaat niet over mij,
Niet over iemand die ik ken.
En het zijn geen gedeelde ervaringen.
Het ultime verzonnen verhaal dus.



Voorzichtig deed ik mijn ogen nog eens open. Wouw, dit had ik nog nooit gezien. Wat was er ooit met de wereld gebeurt? Voor mij op de grond zat een groot rood met blauw iets. Ik zat op de vochtige buitengrond en was omringt door gras. Als je het uberhaupt gras kon noemen.
Grote taaite stengels kronkelden langs elkaar. Alsof ze me wouden insnoeren. Steeds strakker en strakker. Totdat ze in golven van groen licht veranderden. De golven zweefden over de grond en vormden rare figuren. Ik vroeg me af wat ik hier eigelijk deed. Voor zover ik kon herrinneren was ik gewoon in slaap gevallen. Ja toch? Eigelijk wist ik het niet meer zo goed. Het laatste wat ik wist was dat het wel heel gezellig was op het feest. Bij Kim thuis zaten we.
Haar ouders waren niet thuis die week. Veel mensen, muziek, eten en drank.. Ja die drank, daar werd dankbaar gebruik van gemaakt. Eigelijk had ik geen idee hoelaat ik weer naar huis was vertrokken. Was ik alleen vertrokken, of was mijn buurjongen en tevens beste vriend Jip soms meegefietst? Was ik eigelijk wel naar huis gegaan? Want waar ik me nu begaf leek het niet op mijn thuis. Hé, had ik Anouk eigelijk nog wel thuis gebracht? En ik had nog wel zulke grootse ideeen over deze avond. Misschien moest ik me de volgende keer maar wat beter inhouden als Anouk ook kwam. Anders werd het nooit iets tussen ons. En dat werd zo onderhand wel eens tijd. Langzaam werd mijn kont nat. Het was vochtig en broeierig op de grond. En het was donker. Opeens hoorde ik allemaal geluiden. Ze kwamen als vanuit het niets. Zingende stemmen waren het. Ze zongen iets van: Dalaah Asjhim. Koevoe dalama. Het klonk heel mooi en als vanzelf kon ik de woorden meezingen. Ik wou dat het voor eeuwig door kon gaan. Maar het gezang veranderde. Het werden stemmen, eerst zachtjes. Maar langzaam steeds luider en duidelijker. Rookwolken kringelden langs me heen. Was er soms ergents een vuur? Want waar kwam anders al die rook vandaan. Maar nee, wacht, het was geen rook van een vuur. Het was zoet, en dik. Het verstikte me. Als een touw strengelde het zich om mijn nek. Tot ik bijna niet meer kon ademen. Maar tot mijn verbazing werd ik er niet paniekerig onder. Wat kon mij het schelen als ik niet meer kon ademen. Alles was zo mooi hier. En ademen is ook niet alles. Ik hoorde muziek vanuit de verte. Muziek ja, dat was alles. En lichtjes dansten voor mijn ogen. Als kleine vuurvliegjes, of mini-vallende sterren. Zachten stemmen vormden een warme deken in de omgeving waar ik me bevond. Ik voelde me behagelijk en wou dat ik hier voor altijd kon blijven zitten. In mijn natte broek. Het rood met blauwe iets voor me bewoog opeens. Langzaam werd het iets minder wazig. Mijn ogen begonnen zich aan te passen.. " Zoor Uben, Noga IJs?" "Huuh?" Wist ik uit te bregen.
Opeens ging praten veel vermoeiender. Terwijl ik net nogwel zo mooi mee kon zingen met de stemmen. "Ruben, Ruben, voel je je wel goed? Misschien kan je beter...." Wooh wacht.
Wat deed Anouk hier? Wacht nee, dit was mijn kans! Deze kans moest ik grijpen. Ik probeerde op te staan maar mijn benen weigerden dienst. "Anouk.." wist ik uit te brengen. "Ruben jongen, volgends mij heb ik jou nog nooit zo aan het trippen gezien!" Jip schoot in de lach.
Hij klapte dubbel en kwam niet meer bij van het laggen. "Ohoh, Een.. een.. lagggg.," Verder kwam hij niet want hij stikte in zijn eigen woorden. Jip rolde over de grond van het lachen.
Maar Anouk's gezicht verschoot van kleur, en ze draaide zich om. Ze liep weg. Ik probeerde nog eens op te staan. Dit keer lukte het wel, zo goed en zo kwaad als het ging. Wankelend liep ik achter haar aan. "Anouk!" Ze draaide zich om en stond opeens heel dicht bij me. "Ja" zei ze zacht. "Wat wil je me zeggen Ruben? En voel je je eigelijk wel goed? Je ziet een beetje bleekjes.." "Jaa, nee ik voel me prima. Maar Anouk um, ik um vroeg me af of ik je misschien thuis moest brengen? Ik bedoel, om nou alleen naar huis te fietsen. Ik doe het graag hoor!"
"Nee dankje Ruben" zei ze met dezelfde zachte stem. Het was alsof ze nog dichter bij me stond dan net. Ik voelde mijn hart luid kloppen. De kamer draaide en ik voelde me misselijk. "Lief van je, maar ik kom wel thuis. Ga jij nou maar zelf naar huis, volgends mij gaat het niet goed met je." Ze draaide zich om en liep weg. Wacht Anouk, wou ik zeggen. Ik had haar nog steeds een kans.. "Anouk!" Ze keek nog een keer om. Toen zag ik haar Dennis kussen en hij sloeg een arm om haar heen. Ik kotste op de vloer.