Inspiratie. Kom maar op!

Af en toe dan is het zo'n moment.
Je hebt zin om te schrijven.
Zin om helemaal op te gaan in je eigen wereldje.
Je eigen fantasie.
En raad eens..?
Nu is zo'n moment net aangebroken!
Dus ik dacht: laat ik er eens gebruik van maken.

Het enigste probleem hier:
Ik heb geen inspiratie.
Egt niet.
Ik wou schrijven over een aardbei genaamt Henk.
Maarja, wat moet je nou schrijven over een aardbei?
Goed, ik zet even harde muziek op.
Dat helpt wel.
Ik heb net zo weinig idee wat er nu gaat komen als jullie.
Hold your breath!


Keiharde Drum and Bass liet mijn lichaam schokken.
Ik ging helemaal op in de muziek, maar ik kreeg het ritme niet helemaal te pakken.
Mijn hoofd was een beetje zwaar, hij bewoog alle kanten op.
Maar eigelijk was hij ook licht tegelijk.
Misschien kwam dat door de muziek.
En lopen dan, lopen ging als vanzelf.
Hoewel ik niet helemaal recht liep, geloof ik.
Ik botste zo af en toe tegen wat mensen op.
Maar dat vonden ze volgens mij niet erg.
Iedereen om me heen danste en bewoog.
Heen en weer.
Weer heen, weer weer.

Opeens was mn jas uit, geen idee waar hij was.
Maar wel handig. Mijn jas was uit.
Woouw de muziek. Hard. Goed ritme.
Volgens mij had ik het ritme te pakken.
Ik danste met mensen die ik nog nooit gezien had.
En danste. Heel lang. Geen idee hoe lang het was.
Maar ik danste, rond en rond.
Lichten schenen in verschillende kleuren om me heen.
En de muziek ging maar door. Ging maar door.

Nu wou ik mijn jas. Waar was mijn jas gebleven?
Hij was weg. Waar is de kapstok?
Ik vroeg het nog aan een jongen.
Ik had hem nog nooit gezien, maar hij wees me de kapstok.
Hielp me nog met zoeken.
Opeens botste ik tegen een bekende op.
Hij hield mn jas vast.
Waarom had hij mijn jas vast?
Ik pakte hem uit zijn handen.
Laten we gaan.
Dat zei ik dus.
Maar hij keek me raar aan.
We zijn er net.
Ik wilde net je jas voor je ophangen.