De leeuw is los..

Vandaag was ik op school. How interesting! Want wie zit er tegenwoordig nou niet op school met de 1040 regel. Zucht. Het leven is niet eerlijk voor een leerlinge zoals ik.

Maar goed, ik zat dus in mijn engels les. Eigelijk zat ik niet, want ik was van puure doods-verveling in slaap gevallen. Waarscheinlijk vond de lerares dat niet zo leuk, want met een ferme mep op de tafel werd ik cruwl wakker gemaakt. Ik mompelde iets als: huilende kat, slecht geslapen, sorry, zal niet meer gebeuren. En vervolgends deed ik zo goed mogelijk mijn best om mijn ogen open te houden. Open houden. Open. Please, blijf open. Zucht. Ik geef het op. En mijn hoofd bonkte weer op de tafel. Wat me overigens weer een schreeuw van de lerares opleverde. Het leven van een scholiere is ook niet makkelijk.

Twee uur laten, en ik leefde nogsteeds. Dit keer mocht ik genieten van een meest amuzante les maatschappijleer. Gelukkig had hij vandaag eventjes niet iets tegen mij, maar juist tegen de Luntenaren in ons gezeldschap. Dus ik kon slapen. Eindelijk. Rust. Joepie....
Slaap.... Rust.... Liggen.. Stilte.... Kriebel...
Kriebel? Aaaah nee niet nu!
Niet kriebel, please.
Maar het begon al.

Gegil weerklonk vanuit de gang. Leeeeeuw! Beest! Aaaaaah! Hellup! De leeuw is los. We hadden het kunnen verwachten. Welke watermeloen bedenkt het dan ook om voor biologie een levende leeuw in een kooitje te zetten. Dan kan je hem beter meteen rond laten rennen door de gymzalen ofzo. Wennen de leerlingen meteen aan hem. Maar goed, de leeuw is los!

En bij mij begon het steeds meer te kriebelen. Jeuk achter mij oren. Jeuk in mijn neus. Jeuk tussen mijn tenen. En vooral jeuk onder mijn oksels. Oh nee. Daar gaan we weer! Snel sprong ik van mijn stoel af, op weg naar de gang. Op weg naar het avontuur. Op weg naar, de Leeuw! Rennen lukte al niet meer zo goed. Het leek meer op mislukt huppelen. Dus zo huppelde ik mislukt richting de gang. Huppel. Huppel. Ohoh. Ik kromp. Mijn broek zakte af. Wat een drama ook weer. De leeuw is los. Welke watermeloen... Oh dat had ik al gezegt.

Supervlo prong met uber-sprongen door de gang van maatschappijleer en godsdienst! Een stapeltje kleren achter zich latend. En 2 uitgetrapte gympen trouwens ook. En supervlo sprong alsof haar leven ervan af hing. Ze sprong als een olifant die een muis gezien had. Ze sprong als een waterdruppel in een pan met kokend vet. *Pojn, Pojn* Recht op haar doel af.

De leeuw. De leeuw was haar doel. Of mijn doel. Want eigelijk ben ik supervlo. Maar hoe dat gekomen is, dat is een lang verhaal. Dat vertel ik maar niet. Nouja, een andere keer misschien. Een andere verteller misschien. Een andere plaats. En ga zo maar door. En ik als supervlo, sprong met een gigantische boog, wel 5000x zo hoog als ik zelf hoog was, sprong ik zo de rug van de leeuw op. Daar nestelde ik me lekker in de vacht van de leeuw en begon daar als een bezetene te kietelen. Net zolang todat de leeuw begon te gillen van het laggen, en me smeekte om op te houden. Natuurlijk hield ik stand en kietelde ik door. Net zoals totdat ze leeuw huilend van het laggen het schoolgebouw uitrende. Snel sprong ik van zijn rug. En net voordat ik weer terug veranderde had ik me op kunnen sluiten in de toiletten.

Heel cewl om supervlo te zijn. Maar alleen zo vervelend dat als je terug veranderd je kleren nog in de maatschappijgang liggen. Zucht. Het leven van een superheld gaat niet over veren? Ik ken het gezegde niet eens..

[Mariska]